Tilbage

Mannaveišarar.

«Hann gekk meš Galķleuvatni og sį tvo bręšur, Sķmon, sem kallašur var Pétur, og Andrés, bróšur hans, vera aš kasta neti ķ vatniš, en žeir voru fiskimenn. Hann sagši viš žį: «Komiš og fylgiš mér, og mun ég lįta yšur menn veiša. Og žegar ķ staš yfirgįfu žeir netin og fylgdu honum. Hann gekk įfram žašan og sį tvo ašra bręšur, Jakob Sebedeusson og Jóhannes, bróšur hans. Žeir voru ķ bįtnum meš Sebedeusi, föšur sķnum, aš bśa net sķn. Jesśs kallaši žį, og žeir yfirgįfu jafnskjótt bįtinn og föšur sinn og fylgdu honum.»

Žaš aš žessir menn bregšast svo skjótt viš žessu kalli įn žess aš spyrja nokkurs eša krefjast loforša um laun, viršist undravert en orš Krists voru boš, sem innihélt allt žaš sem Hann ętlaši žeim aš vera. Orš Hans höfšu hvetjandi įhrif. Hann gaf ekki langar śtskżringar en žaš sem Hann sagši hafši lašandi kraft.

Meš žvķ aš tengjast žessum aušmjśku fiskimönnum ętlaši Kristur aš gera žį aš afli til aš hrķfa menn śr žjónustu Satans og leiša žį til žjónustu viš Guš. Ķ žessu starfi myndu žeir verša vitni Hans, flytja heiminum sannleika Hans óblandašan hefšum og kenningum manna. Viš aš tileinka sér dyggšir Hans, ganga og vinna meš Honum, myndu žeir verša hęfir til aš veiša menn. Žeir įttu aš verša fulltrśar Hans. En Hann sagši žeim ekki aš fara ķ veraldlega skóla til aš tileinka sér kosti veraldlegrar menningar. Hann sagši žeim ekki aš fara ķ samkunduhśs Gyšinga til aš lęra siši og hefšir lęrifešranna til aš undirbśa žį fyrir žaš verk sem Hann ętlaši žeim sem bošendur fagnašarerindi Hans. Žeir įttu ekki aš vera kennarar aš hętti fręšimanna Gyšinga. «Fylgiš mér,» sagši Kristur, «og mun ég lįta yšur menn veiša.»

Žannig voru hinir fyrstu lęrisveinar skipašir til starfa viš aš boša Fagnašarerindiš. Ķ žrjś įr var Frelsarinn aš undirbjśa žį fyrir aš taka viš žvķ starfi sem Hann hafši hafiš meš žvķ lįta žį vinna meš sér og fylgja fordęmi sķnu žegar Hann kenndi og lęknaši.

Fjįrsjóšur žekkingar Hans var lįtinn ķ jaršnesk ker. Viš einfaldleika trśar, hreinleika og aušmjśkrar žjónustu, var lęrisveinunum kennt ķ skóla Krists aš bera samskonar įbyrgš og Hann bar.

Vissulega valdi Kristur fįfręši žessa heims, žį sem heimurinn lķtur į sem fįfróša og ólęrša til aš rugla hina fróšu. Lęrisveinarnir voru ólęršir hvaš varšaši hefšir fręšimannann en meš Krist sem fyrimynd og kennara, fengu žeir hina ęšstu menntun. Kristur var aš undirbśa žį fyrir aš boša hinn ęšsta sannleika.

Forsendur fyrir žvķ aš prédika um Krist.
Žeir sem prédika um Krist verša daglega aš lęra af Honum til aš skilja leyndardóminn sem felst ķ žvķ aš frelsa og žjóna žeim sem Hann dó fyrir. Stolt eša sjįlfsupphefš į ekki heima ķ starfi žeirra. Ķ hugsunum, oršum og gjöršum verša žeir aš sżna andlega fįgun, kristilegra kurteisi sem fęst fyrir samband viš Frelsarann. Kęrleiki Hans og samśš verša stöšugt aš koma fram ķ lķfi žeirra.

«Fylgiš mér,» sagši hinn mikli Kennari, «og mun ég lįta yšur menn veiša.» Žeir sem hlżša žessu kalli verša aš hafa hjarta fullt af kęrleika Krists, til annarra. Žeir verša aš fylgja fordęmi Frelsarans ķ öllum hlutum, eiga hlutdeild ķ hinni blķšu samśš Hans og hafa andśš į öllum illum athöfnum. Kristur er hin mikla fyrirmynd allra. Viš eigum aš vera samstarfsfólk Hans. Žeir sem eru ķ Hans žjónustu verša aš halda sig frį öllum višskiptatengslum sem geta haft neikvęš įhrif į persónuleika žeirra. Fiskimennirnir sem Frelsarinn kallaši, yfirgįfu net sķn žegar ķ staš. Žeir sem helga sig bošun verša aš halda sig frį višskiptum sem geta haft neikvęš įhrif į lķf žeirra og hindraš žį ķ aš nį framförum andlega. Žaš er mikill óplęgšur akur viš lok bošun Fagnašarerindisins og oftar en nokkru sinni įšur mun hjįlpin koma frį almenningi. Bęši yngri sem eldri verša kallašair af Meistaranum, frį ökrum, vķngöršum og verkstęšum, til aš boša bošskap Hans. Margir meš takmarkaša menntun en Kristur sér ķ žeim hęfileika sem mun gera žeim kleift aš uppfylla tilgang Hans. Ef žeir ganga til verks af heilu hjarta og halda įfram aš lęra mun Hann efla žį til starfa fyrir sig.

Sį sem žekkir djśp eymdar og angistar heimsins, veit hvernig į aš fęra lķkn. Hann sér hverja śtrétta hönd ķ myrkri, nišurbeygša af synd, sorg og kvöl. En Hann sér einnig möguleika žeirra. Hann sér hve hįtt žęr geta nįš. Žó menn hafi misbošiš nįš sķnni, kastaš burt hęfileikum sķnum og glataš viršingu gušlegs manndóms, mun Skaparinn verša geršur vegsamlegur ķ endurlausn žeirra.

Kristur leggur byrši starfsins fyrir hina žurfandi į hrjóstugu stöšum jaršarinnar į žį sem hafa samśš meš žeim fįfróšu og žeirra sem eru utan alfaraleišar. Hann mun vera til stašar til aš hjįlpa žeim sem hafa móttękilegt hjarta fyrir samśš, žó hendur žeirra geti veriš grófar og ófaglegar. Hann mun vinna ķ gegnum žį sem geta séš miskunn ķ eymd og įgóša ķ tapi. Žegar ljós heimsins fer framhjį verša erfišleikar séšir sem forréttindi, regla ķ glundroša, framgangur ķ augljósum mistökum. Ófarir munu verša séšar sem duldar blessanir, böl sem nįš. Verkamenn almśgans munu taka žįtt ķ sorgum mankynsins og munu fyrir trś sjį Hann sem samstarfsmann žeirra.